Mijn fysio Marjan loopt met een kruiwagen vol met schepzand over het grint van haar vaders boerderij. Grint loopt sowieso al lastig. En helemaal met een zware kruiwagen. Vlak langs de sloot.
Het wiel blijft opeens echt steken en de kruiwagen helt over naar rechts. Ze had kunnen loslaten.
Ze knijpt de kruiwagen met twee handen stevig vast om hem tegen te houden.
Ze houdt hem niet. De kruiwagen kiepert op het grint, het zand stort deels de sloot in. En zij stort met haar blote benen op het grint. Bloeden! Nog wéken houdt ze korsten op haar benen.
Ja, we weten het wel: het gaat mis als je de signalen om te stoppen negeert.
En negeren doen we omdat het steeds logisch lijkt om door te gaan met doorzetten. Omdat je niet weet hoe je ermee moet stoppen.
Buurman Egbert kwam langszij, toen ik om half 9 een rondje ging lopen. “Het begint me zó te vervelen met die lock-down,” begon hij. Oeps, zei ik, nu al zwaar verveeld, zo vroeg? Hij boog lichtjes bij naar “Ik heb net gehoord over die vaccins van Pfizer … Nederland wachtte op de bijsluiter … en ándere landen wisten het al vanaf de zomer … van intranet gehaald!!” Waar ik zo in mijn hoofd bezig ben, zeg ik, om de tijd zelf in te vullen tot aan de eerst-mogelijke afslag, is dat wij in het Westen de vaccins hebben en de rest van de wereld niet.
Hahaha herken je dat? Dat je door blijft emmeren in je klaagspoor en er niet vanaf wilt? Of heb jij juist last van klagers en word je er zelf grumpy van? Of laat je hen maar even fijn in hun eentje en ga je zelf intussen een ommetje? Mail of bel als je behoefte hebt aan een relaxte blik op je dag.
Het was heel koud vanochtend -1 °C met een gevoelstemperatuur van -4 °C vanwege de wind uit het Oost Zuid Oost. En toch ging ik naar buiten, even wandelen. En ja hoor: koud. Met een voel-verrassing daarbij: van die capuchon dus.
Mij overkomt het opvallend vaak dat ik prettige en leuke en grappige waarnemingen en ingevingen krijg als ik iets prettigs doe. In flow of lummelig. Wandelen of kunst zien, stofzuigen, poetsen of koken. Of schrijven. Iets doen dat klópt. Het doen-zélf is prettig.
We hebben dit jaar samen gewerkt. Dus jij weet al dat je erop kunt rekenen dat we van nature onbekommerd en ontspannen zijn – dat dat zomaar weer de kop kan opsteken!
En ga eens na – wanneer had jij dat voor het laatst- zo’n verrassend onbekommerd gevoel? Zo’n geluid dat je verrast? Flow?
Kon je ervan genieten?
Wil jij meer van je veerkracht merken? Wil je meer ruimte ervaren zodat je meer mogelijkheden ziet? En zodat je makkelijker doet wat passend, mogelijk, kloppend lijkt?
Wellicht wil je in januari een coach-gesprek. Zodat je ontdekt wat nog meer mogelijk is. Hoe je nog meer vanuit je eigen stijl en vol vertrouwen omgaat met je werk, je omstandigheden en met hoe je dat allemaal ervaart.
Boek jouw persoonlijke Onbekommerde Januari-gesprek van een uur. Niet voor € 97 excl BTW maar voor € 47 excl. BTW.
In deze Januari Onbekommerde sessie luister ik mee naar wat je wilt en naar wat daarbij in de weg lijkt te staan. Een uur lang spreek je en verken je waar meer gemak en ruimte voor jou zit. Zodat jij weet wat je eerste stap is. Zodat je kunt gaan doén.
Na het boeken van je afspraak stuur ik je een betaal-link.
Je hebt deze baan omdat je er geschikt voor bent. Je hebt de potentie en de capaciteiten. Fantastisch.
Maar je vindt er geen klap aan – om samen te werken met die rakkers die de regels lijken te bepalen.
Je ploft verbouwereerd op je bureaustoel – dat er zonder overleg jouw naam niet is genoemd in een ingediende brief. Dat hij aan de haal gaat met jouw idee.
Dat hij geen thuis geeft als je hem er mee confronteert.
Waar komt dat door?
Je bent een goeierd. Een goeierd die ervanuit gaat dat er wordt samengewerkt. Dat het een geven en nemen is. En niet een eenzijdig gewin. Dat is normaal voor je.
In een nieuwe rol moeten we onze weg nog vinden, natuurlijk. De cultuur leren kennen, de ongeschreven wetten. En we willen vooral merken dat we erbij gaan horen. We willen samenwerken, ons wat aanpassen om dan invloed uit te oefenen, toch?
Je hebt intussen al van alles geprobeerd.
Heb je iets over het hoofd gezien? Is het eerder aan de orde geweest? Had je dit in de gaten moeten hebben?
Je benadert die collega en geeft aan wat je opvalt, wat je vervelend vindt en je luistert. Hij zal het niet meer doen – sorry.
En het gebeurt nóg eens – hij komt met een voorstel – en jij voelt je weer in de hoek zitten.
Blijft dit zo? Zulke verrassingen zetten je in een hoek waar je niet wilt zitten.
De lust vergaat je zo. Je ligt er wakker van.
Wat ik zie dat werkt, is het uitzoomen. En zien hoe ontzettend we niét kunnen weten wat voor anderen logisch is om te doen. In een nieuwe rol op je werk – maar ook in langlopende samenwerking en huwelijken J zijn we betere luisteraars en waarnemers als we zo niet-invullen voor een ander.
Wil jij ook minder last hebben van collega’s en anderen die zo anders denken en doen dan jij zo graag zou zien? Plan een afspraak in op: https://ap.lc/Q4Jh8
Met gele huishoudhandschoenen aan schroef ik het metalen midden-rondje in de wastafel los. Ik wrik de sifon open en steek de schroevendraaier omhoog en sleep zoveel mogelijk onbeduidende smurrie naar buiten. Het bruine water stort erlangs, de emmer in. Het meurt: vies, bijna verrukkelijk, … net uit te houden.
Misschien is het in jouw hoofd nu stinkend vol – tegen het randje van wat je kunt en wilt verdragen. Misschien is het de werkdruk, of iemands verwachtingen of misschien is het een en al verveling.
En jij zou wel willen dat je de bezem door je hoofd kon halen. Zodat je rustig en energiek op jóuw manier kunt werken, creëren en samenwerken.
Ik ben echt onder de indruk van wat mensen kunnen!
In #Frontberichten (NPO) zie je vlogberichten van mensen in de
zorg of van handhavers. Je houdt je adem in bij die front-ervaringen. Ik ben zo
onder de indruk van het meeleven, het afwegen, het duidelijk moeten zijn naar
mensen over hoe het ervoor staat. Tough love!
Heb jij dat ook ervaren, tough love?
In het klein ervoer ik ook zo’n kracht om duidelijker te zijn dan ik gemakkelijk vind. Ik heb tegen mijn uit Rusland teruggehaalde zoon gezegd dat hij niet bij ons in huis kon vanwege mogelijke besmetting. En ik heb tegen mijn dochter moeten zeggen dat we haar kindje niet konden komen bekijken en vasthouden omdat dat dat niet veilig is. Tough love vond ik.
Dat ervaar jij denk ik ook! Dat je niet op bezoek kunt bij een dierbare, die je niet alleen wilt laten. Dat je afscheid moet nemen over de telefoon. Dat je geen afscheid kunt nemen.
Herken je dat? Dat je je geen zorgen wilt maken. Dat je je niet somber wilt voelen? Dat je absoluut wilt dat de situatie anders is? En je doet je stinkende best om je gevoel bij te buigen of af te kappen.
Maar helaas werkt dat maar slecht of kort. Toch?
Ben je benieuwd hoe ook jíj onbezorgder kunt leven, hoe je je ook voelt? Neem contact op jeanet [at] primaella.nl.
wat náar dat je je sappel maakt omdat het nu niet is niet gaat zoals je wilt zoals je denkt dat moet dat hoort opdat je baan zeker blijft of je imago of je impact en je kansen
maar als het nu net anders zit wat als je nu nu je je sappel maakt niet moet analyseren niet moet piekeren over een uitweg over je gedrag over het effect over het denken van de ander
wat als je nu niets van dat al moet doen maar zitten lopen, dansen maakt niet uit als je weet dat als je je beter voelt je eerder een idee krijgt van wat nu wijs of goed of prettig is om te doen
grote kans dat je nu een idee hebt wat je net zo goed nu intussen kunt doen in afwachting tot je weet hoe je deze situatie aan kunt pakken vanuit een beter voelen
Sappel: 1968. De sappel maken, een meermalen voorkomende Joodsche uitdrukking in den zin van zich inspannen, hard werken, zich druk maken, naast een wkw. sappelen (hd. zappeln, spartelen, zich onrustig bewegen); vgl. Zoek. 54: Woar mien zuster zich al niet de sappel over moakt!; bl. 147: Kiek die beroerling zich ies de sappel moake; Kalv. II, 175; Heyerman [..] Bron: etymologiebank.nl
